Vanochtend om 5:20 ging de wekker, het begin van dit mooie avontuur. Iedereen om mij heen vraagt mij al dagen of ik het mij al realiseer wat ik eigenlijk ga doen. Ook vanochtend, toen ik opstond, besefte ik het mij eigenlijk nog niet echt en maakte mij klaar net als andere ochtend. Om 6:00 uur stap ik in de auto richting Schiphol, samen met de helft van mijn uitwaai comité. Om 8:20 uur komen wij de paarkeerplaats oprijden waar de andere helft van het comité mij op stond te wachten. Ik had het goed voor elkaar, Bram had al een karretje geregeld en eenmaal volgeladen het karretje door heel Schiphol geduwd. Althans, zo ver als dat kon. We kwamen aan bij de incheckbalie en bij iedereen kwam opeens het besef dat er hier ook al afscheid genomen moest worden. Het was een lange rij bij het inchecken. Hoe langer we er stonden, hoe groter het besef bij Bram werd dat zijn grote zus voor 10 maanden weg gaat. Met de tranen in de ogen heeft hij de rest van de rij bij de balie mijn kar met koffers verder geduwd. Hij kijkt me op een gegeven moment aan en vraagt aan mij; ‘Lotta, waarom heb je dit gedaan.’

Eenmaal de incheckbalie gehad en de koffers afgeleverd, was het echt tijd om afscheid te nemen. Iedereen een dikke knuffel en een kus gegeven en dan was hettijd om door de poortjes te gaan. Of nouja, dat was de bedoeling. Het werkte natuurlijk weer niet mee. Na vijf keer mijn boardingpass te scannen kon ik eindelijk door de poortjes en naar de douane toe, een stap dichterbij Ierland.

Na de douane was het al 9:30 uur. Over een uur zal het vliegtuig al vertrekken. Op mijn boardingpas had de vrouw bij het inchecken genoteerd bij welke gate ik moest boarden. Hieruit las ik dat ik naar H1 moest. Dus ik ben met mijn goede vertrouwen naar H1 gelopen en gewacht tot ik aan de buurt was. Terwijl ik stond te wachten zag ik dat er een EasyJet vliegtuig stond waardoor ik begon te twijfelen of ik wel goed was. Daar terplekken was er geen mogelijkheid om het te checken. En ja hoor, om 9:05 ben ik aan de beurt en sta natuurlijk bij de verkeerde gate. De H klopte wel, de één was een kras die er niet op hoorde.Ik moest naar gate 4, die gelukkig heel dichtbij was.

Om 10:55 uur kwamen de wielen van het vliegtuig los van de grond. Na een rustige en korte vlucht had het vliegtuig om 11:05 uur(Ierse tijd) de wielen weer aan de grond. Nu was het een kwestie van koffer halen en wachten op de bus. Voordat ik bij de kofferband kwam, heb ik mijn paspoort moeten laten scannen. Gezien het scannen vandaag al niet mijn grote vriend was, ging ook dit natuurlijk niet soepel. Na zes keer het hokje opnieuw in te lopen en mijn paspoort hebben proberen te scannen, heb ik dan eindelijk door kunnen lopen. Mijn koffer heb ik opgehaald en toen was het wachten op de bus. Om 11:45 uur stond ik in de aankomsthal en mijn bus ging daar pas om 14:30 (misschien omdat ik net wat te laat was met een busplaats reserveren?).

De busreis van Dublin naar Cork duurt nog 3,5 uur. Mijn intentie was om in de bus vast het Ierse land te bekijken. Maar ja, dan moet ik natuurlijk niet achter de ENIGE sticker op het raam gaan zitten. Wel heb ik kunnen opmerken dat Ierland heel groen is, heel veel platteland heeft en hier en daar een paar huisjes staan. Na dat ik inmiddels al heel wat uren onderweg was, had ik het toch echt wel gehad met het reizen. Ik zag dat we afslag Cork namen en het einde in zicht was, op dat moment begon de spanning en het besef op te komen. Om 18:00 uur kwam ik dan aan in Cork waar het grootste gedeelte van mijn host family mij stond op te wachten. Het was een hele fijne ontmoeting waardoor de spanning meteen weer weg was. In de rit naar het huis toe kwam er weinig vanuit de kinderen. Tot dat te vraag kwam of ik ook kon schoonmaken en afwassen. Hier scoorde ik punten mee.

Aangekomen bij het huis heb ik meteen een hele rondleiding gekregen door het huis en de tuin waarna ik vervolgens aan tafel kon schuiven. De kinderen zijn super nieuwsgierig naar de Nederlandse gewoontes, tradities en de taal. Ze willen steeds de Nederlandse vertaling overal van weten en inmiddels kunnen ze tot vijf tellen. De avond heb ik afgesloten met een serie die zij kijken, tot dat ik toch echt moeite begon te krijgen met mijn ogen open houden. Inmiddels was het ook al 21:30 uur en heb ik mijn kamer opgezocht. Een kamer die overigens niet heel vervelend is om 10 maanden in door te brengen.

Mijn koffer en tassen staan nog ingepakt, maar het is wel goed geweest voor vandaag. In het weekend wordt hier standaard ‘pancakes’ gegeten als ontbijt. Dus voor nu ga ik lekker slapen en ontbijt ik morgen met pannenkoeken gemaakt door het oudste kind. Ik heb nog twee dagen voor dat het oppassen aan mij is dus nog even tijd om bij te komen en iedereen te leren kennen.