Afgelopen maand was het in vergelijking met alle andere maanden rustig. Veel dagen gewoon thuis geweest, wat op den duur ook wel weer gaat vervelen. Het blijft soms toch wel lastig dat ik zo afhankelijk ben van mijn host ouders, ondanks dat ze me overal heen willen brengen. Een van de weinige dingen die ik hier kan doen is wandelen. Samen met de kinderen heb ik heel wat meters gemaakt voor de deur, hevels op, heuvels af en uiteraard wanneer het een beetje had gevroren alle ijsplekjes opzoeken.

Wel zat er nog een spontaan weekendje naar Clonakilty in. Het idee was om daar heen te gaan en met de busneg even een stukje doet te rijden om bij het strand te kijken. Verder waren er geen plannen en zouden we het daar wel zien. Het tripje begon al goed door bij de verkeerde bushalte uitstappen, waardoor we langs de snelweg terug moesten lopen. Niet een hele fijne plek om te wandelen maar wel heel normaal hier. Bij het strand aangekomen besloten we de uitdaging aan te gaan om naar ons hotel te wandelen. Maps gaf aan dat het volgens de gewone weg 12 km was. Wij wouden natuurlijk niet over de gewone weg maar wel langs de kliffen, stranden, leuke weggetjes en vooral niet langs de grote weg. We maakten een schatting dat het ongeveer 3 tot 4 uur lopen zou zijn. We besloten het te gaan doen. Na de eerste twee kilometer hebben we een stop gemaakt bij een klein strandtentje om wat te eten en kwamen we er achter dat we inmiddels al ongeveer een uur verder waren. Ook een prestatie toch? We zijn de wandeling, wat inmiddels een hike was geworden, gaan vervolgen en probeerden zo veel mogelijk langs de kust te lopen. Het leverde ons prachtig uitzicht op maar ook een steeds langere weg. We hebben besloten toch uiteindelijk wat stukken over de grotere weg te kiezen om de route naar het hotel realistisch te kunnen maken en aan te kunnen komen voor zonsondergang. Na veel heuvels en weer dalen, prachtig uitzicht en disney liedjes, kwamen we er achter dat we ongeveer op 9 km zaten en rond de helft. Hier en daar was er een klein dipje. Maar met slechts 3 pauzes, 25 km verderop en zo'n 6 uur wandelen, was het einde in zicht en liepen we Clonaklity binnen. Het had ook niet heel veel langer meer moeten duren. We waren blij dat we even konden liggen in het hotel maar na een half uurtje hebben we ons weer bij elkaar weten te rapen en zijn we opzoek gegaan naar een pub. De pubs mochten weer volledig open zonder, verplichte sluitingstijd of andere maatregelen, dus daar moest uiteraard gebruik van gemaakt worden. Na een gezellige avond werd ik de volgende ochtend wakker met enorm veel pijn in mijn benen. Strompelend heb ik de volgende drie dagen doorgebracht. Het was een totaal ongeplande, spontane maar prachtig en gezellige hike. Een beetje pijn heb ik er voor over gehad.